Ang #ITGTopShelfie na serye ng panayam ay nakatuon sa mga beauty routine ng Into The Gloss na maganda, mahusay, at tapat na komunidad ng mga mambabasa. Isumite ang iyong sarili sa Instagram—i-post ang iyong Nangungunang Shelfie (i-tag kami @intothegloss !) at isama ang hashtag #ITGopShelfie para sa pagkakataong ma-feature sa ITG.
Sa aking pamilya, kilala ako sa pangalan ng aking kapanganakan, Sharareh, na nangangahulugang 'isang kislap ng apoy' sa Farsi. Tinatawag ako ng ilan sa mga malalapit kong kaibigan na Shazza o Shaz, ngunit para sa lahat na nasa pagitan ako ay si Shari Siadat ( @sharisiadat ). Ako ay nanirahan sa New York City sa mahigit kalahati ng aking buhay, at wala nang ibang lugar kung saan mas nadama kong tinanggap ako. Sa kasalukuyan, kami ng aking mga anak ay naka-quarantine sa Amagansett, NY, at pabalik-balik kami sa aming apartment sa Chelsea paminsan-minsan. Kinukuha namin ang mga bagay araw-araw.
malamig na tubig para sa buhok
Ang isang taong nagtatanong, ‘Ano ang iyong trabaho?’ dati ay pinupuno ako ng mga alon ng pagkabalisa. Napagtanto ko habang tumatanda ako na ang hindi masagot ang tanong na iyon sa isang salita (o kahit sa isang pangungusap) ay hindi isang masamang bagay. Ilang taon akong nakaramdam ng pagkahumaling sa kagalakan ng pagpapalaki sa aking tatlong anak na babae, habang napakalaking inspirasyon din na maging malikhain lampas sa pagiging ina. Sa mga maagang oras bago sila bumangon, isang pagbubuhos ng mga malikhaing ideya ay dadaloy at mapapansin ko ang aking pagnanais na mag-ambag sa mundo sa mas malalaking paraan. Gumugol ako ng maraming taon sa pakiramdam na hindi ako kabilang at hindi ako maaaring kumuha ng espasyo, na nagpahinto sa akin sa paghabol sa aking mga pangarap. Sa sandaling inalis ko ang mga paghihigpit sa pag-iisip at muling isinulat ang salaysay kung paano ko nakita ang aking sarili sa mundo, ang mga hadlang ay umalis sa aking landas. Ang mga personal na hamon ng pakiramdam na maganda bilang isang babaeng Iranian ay natagpuang ekspresyon sa pamamagitan ng pagmomodelo, paggalaw, pagsusulat, at maging sa paghahardin, at pagbabahagi ng dati kong kahihiyan ay naging aking superpower. Pagkatapos ng mga taon ng paggalugad at paggawa, pinakamahusay kong ilarawan ang aking sarili bilang isang may-akda, aktibista at negosyante.
Ako ay isang maagang bumangon. Tuwing umaga nagigising ako sa pagitan ng 4:40 at 5:30AM, hayaan ang aking aso sa labas, uminom ng isang litro ng tubig, magtimpla ng aking kape, at kumuha ng Alkamind Berry Greens at Mga mineral mga pulbos. Uminom ako ng pulbos ng gulay ng ilang beses sa isang araw para sa enerhiya, at hindi ko na nakukuha ang mga pagnanasa at pag-crash ng asukal sa kalagitnaan ng araw. Inilagay ko ang kanilang Acid-Kicking Alkalizer sa aking kape upang matiyak na ang aking katawan ay hindi nagsisimula sa araw sa isang acidic na estado. Isa rin akong malaking tagahanga ng Alkamind Supplement ng Black Seed Oil , na nagpabawas ng kirot sa aking katawan at nag-alis ng marami sa aking pamamaga. Bago malaman ang tungkol sa Alkamind sa pamamagitan ng nutritionist Sarah Wragge , dumanas ako ng pamamaga dahil sa sobrang pag-eehersisyo at pagkain ng maraming protina ng hayop. Ngayon ay tinitingnan ko ang aking nutrisyon bilang isang paraan upang bigyan ang aking sarili ng gamot sa pamamagitan ng pagkain-at ito ay gumagana. Pagkatapos noon ay lumabas ako para umupo sa aking bangko, kumonekta sa aking mga tropikal na halaman, lumanghap ng iba't ibang amoy ng mga ito, makinig sa huni ng mga ibon at pagbagsak ng karagatan, panoorin ang hanging sumasayaw sa gitna ng mga dahon, at makita ang maluwalhating pagsikat ng araw. Sa mga sandaling ito, pakiramdam ko ay may simula na ako sa mundo. Itinakda ko ang aking mga intensyon para sa araw na ito at gumawa ng grounding practice para ipaalala sa sarili ko kung sino ako at kung ano ang inilagay sa akin sa mundong ito upang gawin. Ang pag-alis ng aking isipan at paggawa ng gawaing iyon bago magsimulang bumuhos ang mga email at ang mga bata at ang mga tawag sa telepono ay nagpapaalala sa akin na manatiling konektado sa aking pangunahing enerhiya. Ito ay isang kasanayan na hindi ko pinapansin.
Gustung-gusto ko ang mga sesyon ng pagsikat ng araw sa pag-surf—ang pakiramdam ng pagsakay sa isang mapagkukunan ng enerhiya sa pampang ay sabay-sabay na nakagagalak at nakakapagpakumbaba. Bilang surfer, natutunan ko kung gaano kahalaga na protektahan ang aking balat at buhok mula sa masungit na araw at tubig-alat. Kung may oras ako, madalas kong basain ang aking buhok bago ang isang surf session at magsipilyo ng langis ng niyog para sa isang layer ng proteksyon sa aking mga hibla. Pag-uwi ko, ginamit ko kaagad ang deep conditioning mask ng Briogeo para ayusin ang anumang pinsala mula sa dagat. Para sa aking balat, ako ay isang malaking tagahanga ng Zinka zinc oxide —walang katulad na makakita ng makapal na patong ng zinc sa iyong balat upang malaman na ikaw ay ganap na protektado. Ito ay tulad ng isang wetsuit para sa aking mukha. Ang pinakahuling kinahuhumalingan ko ay mga face oil—nainlove ako Plant People's Revive at Lasing na Elephant's Virgin Marula Oil. Ang Revive ay simpleng amoy banal, at pinahiran ang aking balat nang walang pakiramdam (o mukhang) mamantika. Pinapahid ko ito sa buong mukha, leeg at décolletage nang madalas hangga't maaari, at kung minsan ay inilalagay ko lang ito para sa amoy. Para sa akin, ito ang 2020 na bersyon ng Vintner's Daughter . Upang mai-lock ito, pinatong ko ang Lasing na Elepante sa itaas. Masyado akong na-refresh, na parang kakalabas ko lang sa isang facial—gusto ko kung paano ako magmukhang hubad na mukha, ngunit isa rin itong malasutla at makinis na base para sa makeup.
Dalawang beses sa isang taon nakakakuha ako ng PRP na paggamot mula sa aking dermatologist upang matulungan ang aking balat na makagawa ng collagen nang natural. Nawalan ako ng malaking halaga ng buhok pagkatapos ng pangalawa at pangatlong pagbubuntis ko, at tinulungan ako ng PRP na mapalago ang buhok na akala ko ay tuluyan nang mawawala. Nakikita ko rin ang gayong pagpapabuti sa aking pangkalahatang texture at tono ng balat sa aking mukha. Ito ang aking pinakamahusay na lihim ng pangangalaga sa balat-makakakuha ka ng pangmatagalan, mabagal na mga resulta na maaaring hindi mo mapansin, hanggang sa mapagtanto mo na ang iyong balat ay mukhang isang dekada na mas bata.
Bilang isang unang henerasyong Iranian-American na lumaki sa dagat ng blond na buhok at mga kaklase na asul ang mata, wala nang higit na kahihiyan kaysa sa aking unibrow. Desperado akong itago ang hitsura ko, sa wakas ay pinayagan akong bunutin ang mga buhok na iyon bago ako pumasok sa ikawalong baitang. Akala ko ang manipis na kilay ang simbolo ng kagandahan at kaputian. Ang mga buhok na iyon ang naging tulay sa aking mga ninuno—gayunpaman, nakadama ako ng baha ng kaginhawahan na sa pagtanggal na ito, marahil ay kasya ako. Sa paglipas ng mga taon, nag-eksperimento ako sa napakaraming bagay upang subukan at alisin ang mga palatandaan ng aking etnisidad: magpapaputi ako. aking buhok sa braso at bigote (ang nasusunog na pandamdam at amoy ng Jolen ay magmumulto sa akin sa maraming buhay). Pagkatapos ay lumipat ako sa at-home waxing, at anumang buhok ay walang pagkakataon na mabuhay. Mula sa pagkulay ng aking buhok, hanggang sa pagsusuot ng may kulay na mga contact, hanggang sa pagpapalit ng hugis ng aking katawan sa pamamagitan ng pag-eehersisyo at pag-laser ng anumang mga buhok na makakaalis sa aking etnikong background, sinubukan kong pakalmahin ang mga insecurities na umiikot sa loob sa pamamagitan ng pagmamanipula sa aking panlabas.
Tapos naging nanay ako. Ang aking unang dalawang anak na babae ay maputi ang balat, all-American blondes. Ang kanilang mga katangian ay kumakatawan sa kung ano ang gusto kong maging katulad ng buong buhay ko. Ang aking bunsong anak, gayunpaman, ay isang maitim na buhok, maitim ang mata na replika ng nakababatang sarili na aking tinanggihan. Paano ko matuturuan ang batang babaeng ito na mahalin ang sarili kung nahihiya pa rin ako sa sarili kong repleksyon? Bilang isang pagkilos ng pagtanggap, lumaki ako sa aking unibrow. Tatlong taon na ang lumipas mula nang i-rock ko ang aking natural na kilay at walang kahit isang sandali kung saan ako ay tumingin sa likod. Hindi pa ako nakaramdam ng higit na tiwala, hindi tinatablan ng bala, at kapayapaan sa aking hitsura.
Kapag nabasa ko ang tungkol sa takot na nararamdaman ng mga tao tungkol sa hindi nila magawa ang kanilang mga kilay sa panahon ng pandemya, dapat kong aminin na ako ay suplada. Inisip ko na ang kilay ko! Pagkatapos ay nagsimulang mapuno ang mga kulay-abo. Hindi lamang isang pares—ang buong bahagi ng aking anit ay naging isang perlas na kulay-pilak na puti. Noong una, naaliw ako sa katotohanang wala akong nakikitang sinuman—pagkatapos ay dumating si Zoom sa buhay ko. Sinubukan kong takpan ito, ngunit dahan-dahan ang aking buong linya ng buhok ay inarkila sa hukbong pilak. Akala ko gagawa ako ng kulay sa bahay, pero natakot ako. At pagkatapos ay isa pang 'a-ha' na sandali: grey ang aking bagong unibrow. Nagpasya akong hayaang lumaki ang buhok na ito. Sa nakalipas na anim na buwan, napagtanto ko kung gaano ako natatakot sa pagtanda at kung gaano ko pa rin binibili ang kalokohan na kailangan nating magmukhang kabataan para maituring na kaakit-akit. Ang aking ina ay magkokomento (at ginagawa pa rin) na kailangan kong magdagdag ng kulay pabalik sa aking mukha, na ako ay napakabata pa para maging kulay abo, na hinahayaan ko ang aking sarili. Dahan-dahan, binabawasan ko ang mga bahaging ito ng aking sarili at muling kumonekta sa kung ano ang alam ko sa aking sarili: isang mabangis na babae, walang edad at walang oras, kung minsan ay kilala sa pagkakaroon ng dalawang kilay at maitim na buhok, kung minsan ay may unibrow at grays.
Hindi pa ako masyadong nakakapag-makeup gaya ng dati bago ang COVID-19, ngunit ang isang produkto na madali kong maisuot sa maraming bahagi ng aking mukha ay Glossier's Generation G pasok ang lipstick Zip . Ang matte na formula at reddish-orange na kulay ay sapat na malambot upang isuot sa umaga at sapat na matapang upang dalhin ako sa gabi. Gustung-gusto ko ring mag-dabbing ng ilang swipe sa aking pisngi at talukap para sa isang monochromatic na hitsura. Mula noong 1998, gumamit na ako ng toothbrush para magsipilyo, maghubog, at magpalilok ng aking mga kilay. Ito ang pinakamabisang paraan na nakita ko sa pag-aayos ng mga buhok na ito—gusto na rin ng mga anak ko na gamitin ang aking ‘brow brush’. Gusto ko ring hugasan ang aking makeup gamit ang CeraVe Foaming Facial Cleanser. Ito ay banayad kahit na sa paligid ng aking mata, tunay na inaalis ang lahat ng ito, at pinahahalagahan ko na ito ay matatagpuan sa anumang botika. Ginagamit din ito ng mga anak ko sa shower para maghugas ng mukha at katawan, pero mas gusto kong maligo ng mineral Love Baja Zen's Mermaid Glow Salt Soak . Sa tuwing gagawin ko iyon, dumadaan ako sa isang ritwal gamit ang Dry Brush ng Goop, simula sa aking mga paa at nagtatrabaho hanggang sa chakra ng puso upang mailipat ang dugo.
Ang aking numero unong tuntunin sa kagandahan ay huwag kailanman sabihing hindi kailanman. Hindi ko akalain na ibabalik ko ang aking kilay pagkatapos ng napakaraming taon ng pakiramdam na pinahirapan ako nito, at narito ako pagkalipas ng 25 taon, dinadagdagan ko ito ng mga kristal at kulay para sa karagdagang oomph. Hindi ko naisip na hahayaan ko ang aking sarili na maging kulay abo, ngunit ginagawa ko ito. Maaari kong lingunin ang mga larawan ng aking sarili kung saan ako ay mukhang 'maganda'—ang pinakapayat, pinaka-manicure na bersyon ng aking sarili—at alalahanin kung ano ang aking naramdaman sa loob ng panahong iyon. Kaya naman talagang pagod na ako sa gusto kong tawaging curated diversity movement. Gusto kong makita ang mga mukha na hindi pa naipapakita. Gusto kong marinig ang mga kwento ng mga hindi pa nabibigyan ng plataporma. Ang buhay na tunay ay isang umuusbong na kasanayan na nangangailangan ng pare-parehong trabaho at atensyon, kaya naman ito ay palaging isang bagong pananaw.
—gaya ng sinabi sa ITG
Mga larawan sa pamamagitan ng may-akda